Broken, I am up in the sky. With a huge speed, I fly far away from my dear children.
This feels so bad and unnatural. I try to imagine how I would feel when I am back on my boat. Nothing that comes to mind makes me shine. I have no reason that sounds good to me to leave so far. My dog Floris didn't survive the long wait. I am going back to an object, a non-living boat without feelings.
In the Netherlands, more and more questions popped up in my mind. Why can't I just live like a normal person? I love my children a lot and I am very proud of how they are living. They have chosen their way, but I would like to wrap my wings around them more often. My thoughts go to the intense and special moments that we have been together in these past weeks. Perhaps this "quality time" was there because I was with them temporarily. I decide that there is always a way back and put my focus on a book.
At dusk, I finally arrive at the harbor after a long journey. I already experienced the feeling of coming home a little while I did some shopping for the next two weeks on my way from the airport to my boat. My loyal taxi driver waited patiently and drove me to Footloose with a wreck of a car in a reasonably acceptable manner to Panamanian standards. Yes! There she was! My ship! I was so happy to be back home again. A lot of work needs to be done, which I always do with love. Do boats feel emotions?
Friends help me get all my stuff on board and then the most exciting part comes. What will I find when I open the hatches? It is horrible to leave your boat alone for 7 weeks in the tropics. Mold and bugs are the biggest problems. Before I left I cleaned everything, sealed all the food in hermetically in containers and reduced the humidity in the boat as far as possible. I open my boat and to my delight, I see nothing alarming. I spot some mold here and there but I do not see anything running away. I connect Footloose to the electricity grid and place the things that have to stay cold in the freezer. I put the traditional Dutch products in the cupboards and place my newly purchased pilots next to the other books. Meanwhile, all my questions fade away. I feel strong and certain again. Tomorrow is all about cleaning and in the upcoming weeks I will do a lot of work so that Footloose will soon be up and running for her next trip.
I crawl into my very spacious cabin, send my children a message and realize that the dislocated feeling was a warm mother heart that flew back to her empty nest on her way to her passion and a new adventure.
LOSLATEN
Verscheurd hang ik daar in de lucht. Met een enorme snelheid vlieg ik ver weg van mijn lieve kinderen. Wat voelt dit slecht en onnatuurlijk. Ik probeer mij voor te stellen hoe ik het zou vinden om weer op mijn boot te zijn. Niets dat in mij opkomt doet mij stralen. Ik heb geen voor mij aanvaardbare reden om zover weg te gaan. Mijn hond Floris heeft het lange wachten immers niet overleefd. Ik ga terug naar een stukje materie, een niets levende gevoelloze boot.
In Nederland kwamen er steeds vaker vragen in mij op. Waarom kan ik niet gewoon normaal leven? Zielsveel houd ik van mijn kinderen en ik ben enorm trots op hoe zij in het leven staan. Ze hebben hun eigen weg gekozen maar wat zou ik graag toch wat vaker mijn vleugels om hun heen willen slaan. Mijn gedachten gaan naar de intense en bijzondere tijd die we afgelopen weken samen zijn geweest. Misschien was deze “quality time” er wel juist omdat ik maar tijdelijk bij ze in de buurt zou zijn. Ik besluit dat er altijd een weg terug is en stort mij in een boek.
Na een lange reis kom ik, in de schemering, aan in de haven . Het gevoel van thuiskomen beleefde ik al een beetje toen ik op mijn terugreis nog even boodschappen deed voor de aankomende twee weken. Mijn trouwe taxichauffeur wachtte geduldig en reed mij, met een wrak van een auto, op een naar Panamese aanvaardbare redelijk veilige manier naar Footloose. Ja! Daar lag ze! Mijn schip! Wat was ik blij om weer thuis te zijn. Wat een boel werk kijkt mij aan, maar ik doe het met liefde. Zal een boot dan toch gevoel hebben?
Vrienden helpen mij met alle spullen aan boord te krijgen en dan komt het spannende moment. Wat ga ik aantreffen als ik de luiken open doe. Zeven weken een boot alleen laten in de tropen is niet niks. Schimmel en ongedierte is het grote gevaar. Voor mijn vertrek heb ik alles schoongemaakt, al het houdbare eten hermetisch afgesloten in bakjes en de vochtigheid in de boot zo ver mogelijk omlaag gebracht. Ik maak mijn boot open en zie tot mijn vreugde niets alarmerends. Her en der is er schimmel maar ik zie niets wegglippen. Ik verbind Footloose met het electriciteitsnet en stop de spulletjes die koud moeten blijven in de vriezer. De oerhollandse producten stop ik in de kastjes weg en mijn nieuw aangeschafte pilots plaats ik naast de andere boeken. Ondertussen vervliegen alle vragen. Ik voel mij weer sterk en zeker. Morgen staat in het teken van schoonmaken en de aankomende weken zal ik flink klussen zodat Footloose weer op en top in orde is voor haar volgende tocht.
Ik kruip in mijn wel erg ruim bemeten kooi, stuur mijn kinderen een berichtje en besef dat het uit elkaar getrokken gevoel een warm moederhart was die terug vloog naar haar lege nestje op weg naar haar passie en een nieuw avontuur.